Nicky Cruz Opowiada... Historia Prawdziwa

[yarek shalom]

Zapraszam do przeczytania ksiazki pt NICKY CRUZ OPOWIADA - jest to prawdziwa historia przywodcy najpotezniejszego i najbrutalniejszego gangu Nowego Yorku lat 50-tych – gangu Mau Mau.

 

Ten mlody, nienawidzacy wszystkich i wszystkiego Portorykanczyk, opowiada o swym smutnym dziecinstwie w Puerto Rico i o budzacym groze życiu zbuntowanego nastolatka, ktory za swa jedyna rodzine uznaje składajacy sie z rowiesnikow uliczny gang.

 

Historia Nickyego jest na pewno dramatyczna, ale nie jest wyjątkiem. Nicky jest tylko barwnym reprezentantem niezliczonej liczby ludzi, którzy w ostatnich dziesięcioleciach popadli w niemal każdy rodzaj znanej człowiekowi perwersji i degeneracji.

 

Książkę po raz pierwszy w Polsce wydano w 1985 roku, historia Nickyego została umieszczona jako główna pozycja na największej stronie poświęconej problemowi narkotyków w Polsce.

 

Ksiazke Nicky Cruz opowiada udostępniono w internecie za zgoda Wydawnictwa AGAPE.

 

Ksiazka jest w calosci na stronie:

 

http://nickycruz.ovh.org

 

Autor powyższej strony wyraza zgode na kopiowanie, drukowanie oraz rozpowszechnianie ksiazki bez jakichkolwiek ograniczen.

 

Strony zagraniczne dotyczace Nicky Cruza:

 

www.nickycruz.org/about/the_man.htm

www.tcfarm.org/History/Nicky.html

 

Oto początek 1 rozdziału:

 

- Złapcie tego zwariowanego szczeniaka! ktoś krzyknął.

Ledwo otwarto drzwi należącego do linii lotniczych PANAM samolotu

Constellation, pomknąłem po schodkach w dół i dalej w kierunku budynku

nowojorskiego lotniska Idlewild. Działo się to 4 stycznia 1955 roku i zimny

wiatr szczypał mnie w policzki i uszy.

Kilka godzin wcześniej mój ojciec w San Juan wprowadził mnie,

zbuntowanego piętnastoletniego chłopaka portorykańskiego, na pokład tego

samolotu. Poleciwszy mnie opiece pilota, nakazał siedzieć w samolocie, dopóki

nie zgłosi się po mnie mój brat, Frank. Ale gdy drzwi się otwarły, pierwszy

wybiegłem z samolotu i co sił w nogach pomknąłem po betonowej płycie.

Trzej ludzie z obsługi lotniska skoczyli i przygwoździli mnie do

siatki ogrodzenia przy wyjściu. Gdy starałem się uwolnić, lodowaty wiatr

przenikał przez moje tropikalne ubranie. Dyżurujący przy wyjściu policjant

chwycił mnie za ramię i ludzie z linii lotniczych spiesznie wrócili do swoich

zajęć. Traktowałem to wszystko jak zabawę i spojrzawszy na policjanta,

uśmiechnąłem się do niego.

Ty zwariowany Portorykańczyku! Co sobie do diabła wyobrażasz? krzyknął

policjant.

Wyczułem w jego głosie nienawiść i uśmiech zamarł mi na ustach. Grube

policzki policjanta były zaczerwienione od chłodu, a oczy łzawiły mu od

wiatru. W obwisłych wargach podskakiwało nie zapalone cygaro. Nienawiść!

Poczułem, jak napełnia moje ciało. Taką samą nienawiść czułem do mojego ojca

i matki, do nauczycieli i do policjantów w Porto Rico. Nienawiść! Próbowałem

mu się wywinąć, ale trzymał mnie żelaznym chwytem.

- No, szczeniaku, wracaj do samolotu.

Popatrzyłem na niego i splunąłem.

- Ty świnio! – warknął. – Brudna świnio!

Rozluźnił uchwyt na moim ramieniu i próbował złapać mnie za kark.

W tym momencie dałem nurka pod jego ramieniem i skoczyłem przez otwartą

bramkę na teren otaczający dworzec lotniczy

Usłyszałem za plecami krzyki i tupot nóg. Pomknąłem długim

chodnikiem, zygzakami omijając ludzi tłumnie spieszących do samolotów. Nagle

znalazłem się w hali dworca. Poszukałem wzrokiem drzwi wyjściowych,

przebiegłem halę i wyskoczyłem na ulicę.

Przy krawężniku stał wielki autobus z otwartymi drzwiami i pracującym

silnikiem. Przepchnąłem się przed wsiadających do niego ludzi. Kierowca

złapał mnie za łokieć i zażądał opłaty za przejazd. Wzruszyłem ramionami i

odpowiedziałem po hiszpańsku. Kierowca bezceremonialnie wypchnął mnie z

kolejki, zbyt zajęty, by tracić czas ze smarkaczem, który ledwo rozumie po

angielsku. Gdy zwrócił się do grzebiącej w torebce kobiety, schyliłem się i

poza jej plecami przemknąłem się do zatłoczonego autobusu. Spojrzawszy przez

ramię, by upewnić się, że kierowca mnie nie widzi, przepchnąłem się do tyłu i

usiadłem koło okna.

Gdy autobus ruszył, zobaczyłem, jak z budynku dworca lotniczego

wybiega ten gruby policjant, i wszyscy rozglądają się dookoła. Nie mogłem się

powstrzymać i śmiejąc się do nich przez szybę zastukałem w okno i pomachałem

im ręką.

Potem opadłem na siedzenie, wsparłem kolana o oparcie poprzedzającego

mnie fotela i przycisnąłem twarz do zimnej brudnej szyby.

Autobus przeciskał się przez zatłoczone nowojorskie ulice w kierunku

centrum miasta. Widziałem przez okno leżący na ziemi brudny błotnisty śnieg.

Zawsze wyobrażałem sobie śnieg jako coś czystego i pięknego, zmieniającego

krajobraz w bajkową krainę. Ale ten śnieg był obrzydliwy, jak brudna papka z

rozgotowanych ziemniaków. Szyba zamgliła się od mojego oddechu. Wyprostowałem

się i pociągnąłem po niej palcem.

To był świat zupełnie różny od tego, z którego przyjechałem...

 

Zapraszam!